Kontrol

Güzellik
Özünden gelen bir sakinlik, sekinetle konuşuyor zira içinde ki sözcükleri iç aleminde ağırlık-hafiflik cihetiyle önce bir tartıyor. Mümkün çünkü içinde belirgin hissi dalgalardan muaf , esiri değil. Gayet kendinde. Sakin çünkü. Bu kadar. Hal böyle olunca ağızından abartılı , kinayeli , gerçek dışı ya da masum olmayan bir söz çıkamıyor. Çünkü güzelliği davet eden bir duygu durum var : Sakinlik

Huzurda
Yaşadığı düğümü düşünüyor. Acıklı buluyor. Ağlama hissi geliyor ağlamak istemiyor ama tutamıyor. Nihayetinde bu keder dalgası bir öfke topuna dönüşüyor ve işte sövmek ister gibi. Ama bir dakika. Bu insan başka. Zira sadece sukünetle düşünüyor. Ajite etme , abartma ,  taşma ,dramatize etme eğilimi yok. Yalın. Gerçek bir halet-i ruhiye daha. Böyle olunca manevrası daha rahat, nefsani taşkınlık ve sorgulamalardan uzak. Özgürlük bu. Devamı yoğun duygunun yarattığı körlük hali değil ; deniz dalgası sesi ve  bir rüzgar esmesi. İşte huzur , çünkü huzurda . Allah'ında.

Aşırı.
Bir espiri , komik bir anı , usta bir sakarın acemice düşüşü , kalabalık bir ortam da gelişen güldüresi diyaloglar. Kamera lütfen yakın çekim planı evet gözler de ki kaz ayağıyla başlayalım akabinde gamzelere geçelim. Küçük dilini gösterenleri asla ihmal etmeyelim zira bu pasajın temsili onlar. Şimdi biraz da geniş açı , biraz daha , biraz daha ... Evet şimdi bir topluluk bir mekanın cam kenarında kahkahalı çok mutlu görüntüsüyle karşımızda. Bu kadar gülüşten bahsetmişken Hz. Muhammed'in tebessümünü es geçmeyelim. Bu arada anlatılmak istenen aşırı ferahlamak. Aşırı. Geniş açıyla topluluğa bir kez daha bakalım bir şeyi unutmuş gibi gülmüyorlar mı? Bana mı öyle geliyor? Manadan uzaklaşan ve aslımızla olan bağı kopartmış her "insani" tavırda bile bir yapaylık , rahatsız edici bir duruş yok mu ? Olmuyor mu?