Kendini daha ayrıcalıklı daha özel daha bilgili daha bilirkişi bir otorite mesela ya da kanaat önderi gibi mi hissetmek istiyorsun ? Bunun için Everest'e mi tırmanmak yoksa meşhur , bir türlü çözülemeyen bir matematik problemini mi çözmek yoksa multimilyoner mi olmak gerekiyor ? Çok basit. Çekirdeğini , çayını kap. Bir kaçta arkadaş. Şimdi ekipman hazır. Kimden ve hangi eksik yönünden başlıyoruz ? Tüm bunlar n'alaka mı? Koş gel dedikodu var tatlım !
Başkasıyla ilgili yapılan gözlem ya da analiz bir yerden sonra ben daha iyi biliyorumculuğa dönüştüğünden bu da gizli şeker gibi gizli kibri icine aldığından olmadık ,havada görümeyen ama . zihne kalbe mühürlenen haller yaşatıyor. Neden mi ? Her başkasının haline, tavrına sertçe bir söz , yargılama , aşağılama , küçümseme yani genel manasıyla yorumlama , yorumlarken dedikodulama aslında içinde şu gizli alt metni yaşatıyor : ben olsam yapmazdım! Nerden bilebiliriz ki? O halde , o duygu ve şartları yaşamadan ve dahası 'o' olmadan , nereden bilebiliriz ? Karşı tarafın koşul ve iç aleminden bihaber yorumluyor da yorumluyoruz. Oysa kendisi de çok sınırlı bir halde konuşuyor zira sırf kendi yaşamı kadar analizi !
Yani milyarlarca yaşam çeşidinden bir taneciğine sahip ve herkesi bu miniminnacık algısıyla bir filtreden geçiriyor .Konuştukça ağzı tatlanıyor ilginç çünkü başkaları hakkında konuşmanın bir hazzı var zira egoyu besliyor. Kişi kendini dahalı dahalı zannetmeye başlıyor. Ancak bu minik algı garanti yanılıyor ! Nasıl yanılmasın bu kadar algılama ve yaşama biçimine nasıl yetişsin haliyle yenik düşüyor. Haklı olsa bile bu onu üstün ya da ayrıcalıklı yapmıyor aksine kendisininde düşebileceği hatalar için bir örnek görmüş oluyor. Bu da şükrü doğuracakken fiskosu doğuruyor. Çünkü o yapmazdı ! Ama sende kendine has ne hatalar gördün/görüyorsun/göreceksin unuttun mu ? Nihayetinde yapılan her yorum günün sonunda ne kestin koç ne yedin hiç türünden kişiye hiç bir şey katmayan safi yorumcu statüsü içinde yanlış duygulara gark olabilecek hallere gebe oluyor.
